‘Je lijkt gvd wel een zombie, zoals je naar het voetbal zit te turen, hele avonden achter elkaar’. Johan hoort niets want staat al in de zombie modus. Hij is halverwege het zombiedom en het bevalt hem prima. Zijn vrouw daarentegen heeft er meer problemen mee, die wil nog wel eens de stad in, shoppen of naar de IKEA samen met manlief. Dan loopt Johan ook al als een zombie mee dus veel verschil is er niet. Yolanda loopt geïrriteerd weg, even een luchtje scheppen, een ommetje doen, in ieder geval even weg uit de situatie.
Op het moment dat Johan doorkreeg dat dat zombie gedrag eigenlijk heel prettig voelde, ging hij zich er een beetje in verdiepen. Hij kwam op zombie forums terecht en in zombie praatgroepen. De dag dat hij uit de kast zou komen naderde met rasse schreden. Vrienden van hem zaten al in het traject en hadden zich al laten helpen, enkelen hadden het hele traject doorlopen maar daar hoorde hij dan niets meer van, die waren overgestoken naar het beloofde land of hun hoofd kwijt.
De verzekering vergoedde niets en Johan was stiekem al hard aan het sparen, veel overwerk en dat deed hij dan weer het liefst ’s nachts. Als heftruckchauffeur bij een grote bierbrouwer een dorp verder. Die werkten ook in ploegendiensten en daarom is hij daar is gaan werken. Al een paar jaar is Johan nu bezig met sparen om zijn droom te verwezenlijken. De eerste operatie had hij ook al voor ogen, zijn rechterarm zou eraf gehaald worden en daarna losjes weer aangezet. Op die manier kon hij hem af en toe eens verliezen of een geintje uithalen met zijn collega. Dan zou hij hem een hand geven en nonchalant weglopen, terwijl die collega bleef staan met de arm van Johan in zijn hand. Dit soort grapjes zijn populair op die zombie forums. Het uiteindelijke doel is om zoveel mogelijk lichaamsdelen zombieproof te maken. Het gevaar is wel dat er iets kwijtraakt en dan moet je zonder dat lichaamsdeel verder, maar dat is ook de charme van het zombie-dom. De oudste zombies hebben bar weinig meer over. Zover is Johan nog niet.
De wedstrijd is klaar en Barcelona wint weer eens. Niets nieuws onder de zon, maar toch voelt het anders, als het moment om uit de kast te komen. Alsof het volle maan is. Alle barrières zijn plotseling weg, het maakt hem ineens niet meer uit hoe zijn vrouw zal reageren, of zijn dochter gepest en uitgescholden gaat worden op school en op de hockeyclub. Dat zijn collega’s hem uit zullen lachen en zullen vernederen. Johan voelt zich sterk, Johan voelt zich Messi, hij kan alles.
Het is maatschappelijk geen probleem om vrouwenkleren aan te trekken of jezelf een penis aan te laten meten maar dit is toch andere koek. Johan ademt eens goed in, zet een wat zwaardere stem op en zegt, terwijl hij de tv uitzet, “ik moet je iets vertellen Yo”. Yolan, daarentegen, is in geen velden of wegen te bekennen. Vertwijfeld kijkt hij om zich heen, dat wordt appen. Het is een lang verhaal en het duurt even voordat hij op gang is. Johan wordt altijd uitgelachen door jongeren als hij probeert te appen. De combinatie van dikke vingers, dyslexie en spellingcontrole maakt dat hij na drie kwartier nog niet eens halverwege zijn bekentenis is.
De deur gaat open, hij zit nog midden in zijn verhaal, en Yo komt binnen. Johan staat op, de zware stem blijft achterwege dit keer “Ik moet je iets vertellen Yo”. Als een voorleesboek houdt Johan zijn telefoon vlak voor zijn gezicht, met zijn leesbril op leest hij het halve verhaal voor: “Yo, de laatste jaren ben ik mezelf niet meer, ik kan zo niet leven. Ik wil…..” Dan weet hij het niet meer, hij kijkt iets omhoog en wordt van zijn à propos gebracht door zijn vrouw. Die is even gaan zitten, lijkbleek en met rode vochtige ogen is het net een beginnend zombie. “Ik weet het al jaren” zegt ze met trillende stem en ik zeg het ook al jaren tegen je. ‘Oh’ zegt Johan. Johan is niet zo lang van stof.
Dat voorlezen is dan ook uitzonderlijk, zo lang is hij nog nooit aan het woord geweest.
Zijn geheime spaarrekening biecht hij ook op aan Yo, die is daar niet bepaald blij mee. Er schieten haar allerlei IKEA en woonboulevard momenten voor de geest, wat voor mooie lampen, placemats en douchegordijnen ze niet had kunnen aanschaffen met dat geld. De blik van Johan was toen in de IKEA te omschrijven als onwillig, maar nu valt het kwartje. Er vallen wel meer kwartjes, het kwijlen en de almaar sterkere geur bijvoorbeeld.
Johan daarentegen voelt zich als herboren, de weg naar het zombie-dom ligt open. Hij kan zijn geluk niet op, al zijn dromen lijken uit te komen. Van operatie naar operatie, ziekenhuis in, ziekenhuis uit, het kan allemaal niet op. Dat er af en toe iets mis gaat, is ook niet erg, risico van het vak zegt Johan wijzend naar waar eens een oor zat en nu alleen een middelgrote oorlel bengelt. In de nacht valt zijn oog er regelmatig uit, gelukkig helpt zijn vrouw dan met zoeken want hij ziet zelf maar half zoveel. Dat grapje met zijn collega durft hij nog niet aan.
Het is ondertussen tijd voor de grote sprong, de grote leegte gaat geïmplementeerd worden. Het afscheid met zijn vrouw is behoorlijk emotioneel voor hen samen. Yolan heeft het zwaar, dikke tranen en Italiaanse smart, knielend en kermend, met de handen in de lucht. Het kan Johan niet weerhouden de grote stap te zetten, het ondode bestaan lonkt. Bijna geëmotioneerd en met licht vochtige ogen neemt hij afscheid; “Dag Yo” zegt Johan, hij draait zich om en loopt weg.
wordt vervolgd
